Santani

Met dokter Franco, een gynaecoloog uit het Centro Materno Infantil, trokken we een weekend richting Santani in het binnenland. Er zou werk met hopen zijn zodat we zeker veel konden bijleren. Ook dit willen we dus zeker niet missen.
Zaterdagochtend om 4.00h opstaan omdat hij ons voor 5.00h komt oppikken.
De weg leidt door oneindig veel velden, alles bedekt met een laagje mist. De schemering klaart geleidelijk aan op en we genieten van een mooie zonsopgang alvorens we in Santani aankomen. Daar krijgen we eerst een rondleiding in het ziekenhuis. Vervolgens worden we op de spoedafdeling gedropt. Aangezien hier bijna alles in ‘Guarani’ (het lokale taaltje) verloopt, (en we hier nog steeds niets van begrijpen) zijn we hier niet echt nuttig zonder tolk. Alleen de echt heel ernstige patiënten worden hier verder geholpen bv. een kindje dat al 6 dagen hoge koorts heeft, moet nog maar wachten tot na het weekend en terugkomen op consultatie. Verder duren de consultaties hier op spoed ongeveer 3 minuten.
In het hele ziekenhuis zijn er maar enkele dokters in het weekend(een chirurg, een anesthesist, een gynaecoloog en een assistent op spoed). Niet elke dag zijn deze dokters hier aanwezig, als er dan toch bv. een dringende keizersnede is, moet de huisarts dit doen.
Wij gingen dan maar helpen op het operatiekwartier. Bie mocht assisteren bij een keizersnede. Hier mocht ze alles zelf doen behalve de incisie maken, dus ook het kindje uit de buik sleuren! Mieke kreeg de kans zelf een curettage te doen. We konden nog assisteren bij verschillende operaties, maar eigenlijk was het de rustigste weekenddag in jaren. Pech voor ons! Zo was er geen enkele vrouw die moest bevallen (en we hadden zo gehoopt op onze eerste bevallingen!). Omdat het ’s avonds zo kalm was, gaf dr. Franco ons een rondleiding in Santani. Het was onvoorstelbaar hoeveel moto’s hier rijden, vele zonder lichten, nummerplaten zijn hier zeldzaam,… Een wonder dat er hier niet meer ongelukken gebeuren.
We zagen een patiënt die juist overleden was die gevolgd werd door een rouwende stoet naar een heel klein kamertje, ‘het mortuarium’ (hier is juist plaats voor enkel de overledene). Deze wordt hier bijna altijd binnen 24 uur begraven.
Wij gingen die avond vroeg op onze matrassen in de kleedkamer slapen (omdat we toch wel wat meer werk verwachten ’s nachts) maar ook de nacht bleef rustig.
Ook zondag was het kalm. Dan maar op verkenning in het ziekenhuis: we zagen een vrouw met necrose van het ganse been (ongelooflijk) die dringend een volledige amputatie nodig had. Verder amuseerden we ons met pompelmoezen uit de bomen te kloppen en wachten…
Een rustig weekend, maar een heel fijn ziekenhuis met super vriendelijke mensen!!