eerste dagen stage pediatrie

Onze eerste 6 weken stage zitten erop, en we beginnen nu aan het 2de deel: pediatrie.
Voor de Paraguayanen begint ook nu het nieuwe schooljaar. Er zijn dus nieuwe residenten en internos (afgestudeerde stagiairs) en een nieuwe chef. Deze wil alles tot in de puntjes geregeld hebben, dus we krijgen een strak werkschema. Elke ochtend beginnen we om 7h op zaal. Mieke moet beginnen op ‘lactantes’ (kindjes van 0-2jaar), Bie wordt op ‘infecto’ (infecties) gedropt. Allereerste indruk: schrijnend!! Kindjes liggen in vuile, oververhitte zalen (de airco werkt meestal niet) en moeders waaien met alles wat ze kunnen vastkrijgen om de insecten te verjagen.
De moeders blijven dag en nacht bij hun kind, maar alles wat ze hebben is een houten stoel om op te zitten. ’s Nachts kruipen ze vaak bij hun kind in bed, of liggen ze in de gangen van het ziekenhuis op de grond te slapen. Vaders moeten zowiezo buiten slapen. Rond 4-5 uur worden de kindjes nog een keer gecontroleerd en de moeders reeds gewekt door de verpleging om hun huilende kindjes te troosten. En dan te bedenken dat sommige kindjes al meer dan 60 dagen in het ziekenhuis liggen…
Het Centro Materno Infantil is als het ware ‘het gasthuisberg’ van Paraguay voor gynaeco en pediatrie. Vele mensen van in het binnenland met ernstige aandoeningen worden doorgestuurd vanuit lokale ziekenhuizen (waar soms zelfs geen dokter aanwezig is). Vaak wordt hier geen diagnose gesteld of wachten patiënten te lang voordat ze hulp zoeken, zodat afwijkingen pas ontdekt worden als er al ernstige complicaties zijn opgetreden of als behandeling niet meer mogelijk is. De bevolking is vaak arm zodat de nodige medicatie/operatie vaak te duur is en de kosten zijn grotendeels voor de patiënt. Wanneer een bepaald onderzoek moet worden uitgevoerd, worden de ouders eerst naar de apotheker gestuurd om het nodige materiaal te kopen. Artsen kunnen soms niets anders doen dan toekijken hoe de patiënt aftakelt omdat ouders de nodige materialen/medicatie niet kunnen betalen.

We zien hier dan ook de pathologieën in de ergste vormen:
- hydrocefalie (kindjes met een groot hoofdvolume) is hier dagelijkse kost
- tuberculose, erg zeldzame syndromen, grote abcessen op alle mogelijke plaatsen, vele ziekenhuisinfecties (vaak erg resistente)
- veel kindjes op zaal zijn ondervoed: vaak ontbreekt geld om eten te kopen of weten de ouders gewoon niet beter.
- We waren echt onder de indruk van onze eerste Dengue-patiënt, maar ondertussen ligt er een hele zaal vol…en ja…alles went.

De internos ( en wij dus ook) moeten hier ‘het verpleegsterwerk’ doen: parameters nemen, alles mooi optekenen in de kaften… We moeten ook een presentatie maken voor de prof, mee wachten doen, ons eigen patiëntje voorstellen op de zaalronde met alle dokters…werk genoeg dus, jammer dat er voor echte geneeskunde weinig tijd overschiet.

Verder wonen we ook veel vergaderingen bij, waar wordt gediscussieerd over het nut van computers op elke afdeling. Het voelt alsof we hier aan het begin van het computertijdperk staan. Op dit moment wordt hier alles nog opgeschreven en labowaarden verschillende malen overgeschreven. De residenten zitten constant verslagen te maken en alles aan te vullen zodat het dossier in orde is. Bijgevolg is er echt weinig tijd over om de patiëntjes te onderzoeken of even een babbeltje te slaan.