Eerste dagen in Asunción

Voila, ons eerste verslag om jullie mee te laten genieten van onze eerste dagen in Zuid-Amerika. Allereerst, we zijn goed aangekomen (alhoewel we al aan de verkeerde luchthaven stonden in Frankfurt).

We verlieten België met jassen en mutsen, hadden een paraplu nodig in Brazilië, maar nu zitten we in het zonnetje bij 34°C :)
Op de luchthaven van Asunción Paraguay stonden onze jaargenootjes Lucas en Philip, samen met Luz (de zus van onze gastvrouw) ons op te wachten met een groot spandoek en Tereré, echt tof!
Tereré is de nationale drank als het warm is. Je doet kruiden in een beker en giet er ijskoud water op, welke de smaak opneemt van de kruiden. Iedereen loopt zo met zijn thermos over straat. Bij minder warm weer (want echt koud is het hier nooit) wordt er warme maté gedronken.

Ik zal even kort onze gastfamilie en ons verblijf voorstellen:
Lilian is onze gastvrouw, Cesar padre onze gastheer en Cesar junior hun zoon en de abuelo (opa) van de familie. En dan zijn er nog Fernando de guardia, de huishoudster en de chauffeur.
We hebben de benedenverdieping ter beschikking, welke bestaat uit 2 slaapkamers, een keuken en een badkamer. Maar het zaligste is de grote tuin.

Pas aangekomen, werden we al verrast met een superlekkere asado (BBQ), met Paraguayaanse gerechten, klaargemaakt door onze meesterkoks Lucas en Jeroen.
In de namiddag vergezelden we Philip naar het weeshuis voor kindjes met HIV opgelopen tijdens hun geboorte. Echt schattige kindjes, waardoor je vergeet wat hun toekomst is. Het weeshuis is volledig afhankelijk van donaties omdat het geen financiële steun krijgt van de overheid, waardoor de meeste mensen die er werken dit vrijwillig doen.
Het was voor ons vooral moeilijk om op onze eerste dag het snelle spaans met een sterk accent te verstaan (ook de 2e dag was dat niet simpel :))

’s Avonds bezochten Lucas, Philip en ik (Mieke) een dokter die hier een privé-ziekenhuis heeft, kwestie van handige contacten te leggen ;-)
Erna, op zen Paraguayaans besloot Luz, die ons vergezelde, om nog even naar San Bernandino te gaan om een zus te bezoeken. Dat deed echt de deur dicht, ik was zo moe en moest me zo hard concentreren om niet ter plaatse in slaap te vallen dat het begrijpen van het spaans eraan ontbrak. (Sinds vrijdag ochtend was er namelijk niet veel in huis gekomen van slapen). Ik was op dat moment erg jaloers op Bie die mooi op tijd in haar bed gekropen was.

2e dag, zondag, zijn we Paraguarí geweest, waar een festival zou zijn. Alleen was de betekenis van festival hier lichtjes anders. Alleszins veel paarden, cowboys en stof. Maar ook veel ambiance en zatte Paraguayanen. Dat laatste keerde zich echter tegen ons toen we ’s avonds de bus terug wilden nemen en geen enkele bus meer stopte, of beschonken mensen ons de toegang belemmerden. Gelukkig was er een politie-agent die medelijden kreeg en voor ons een rit versierde achter in een pick-up (illegaal in Paraguay). Even later werden we door een politie-controlepost langs de kant gezet, waarna we van de chauffeur onze hoofden naar beneden moesten houden. Hij had waarschijnlijk liever geen getuigen wanneer hij de agent omkocht met een zakcentje (ook illegaal).
Take-off in het ziekenhuis, el centro materno infantil.
Na een fijn weekend, ahora el trabajo…

Mooi op tijd staan we te wachten op Lucas en Jeroen die ons zouden begeleiden naar het ziekenhuis, zij hebben zich echter al aangepast aan het ritme van de locals… we komen dus te laat (op tijd komen is hier een rariteit). We springen in onze witte schorten en ‘alle deuren gaan open’. Eerste indruk: heel groot ziekenhuis, extern heel mooi gebouw, vele vrouwen en zogende moeders wachten in de gangen en op muurtjes.
We worden her en der voorgesteld, knikken ja (maar begrijpen de dokters vaak niet goed) en wachten om de juiste mensen te vinden (en wachten zullen we hier nog vaak moeten doen… todo está tranquilo aquí). We beginnen op gynaeco en worden er direct ingesmeten. We volgen consultorios in kleine, vuile kamertjes. Urine loopt van het bed tot op de grond bij het gynaecologisch onderzoek, maar blijft daar (zeker de rest van de dag) liggen. Een ulcererende borsttumor, een abdomen vol cysten… confronterend voor een eerste dag.
Om 10h wordt iedereen opgetrommeld (± 20 dokters, residentes (assistenten) en internos (studenten geneeskunde)) voor de verplichte zaalronde. De patiënten liggen in een warme zaal te puffen terwijl de rest van ‘de stoet’ het verdere verloop bediscussiëerd.
Baxters zijn hier plastic flessen, hygiëne en privacy bestaan hier hoegenaamd niet. Niemand kijkt op van tumoren van 6,7kg!! We trekken onze ogen open!

’s Namiddags geen consultorios of andere bezigheden op zaal meer, want het is hier vakantie. Lucas leidt ons rond, wijst ons de lekkerste empañadas en gaat mee op GSM-jacht. We schaffen ons lichtere schorten aan en integreren ons helemaal met een Tereré-pot.
Voor het avondmaal worden we uitgenodigd door Dr. Barrios (een Paraguayaanse cardioloog die een tijdje in Leuven heeft gestudeerd). Gezellige avond, lekker eten, tof gezelschap
and last but not least…Belgische pralines! (deliriumverschijnselen van de chocoladeverslaving zijn nog niet helemaal voorbij en we zijn al hervallen ;))

13 januari 2009
Het eerste tacto vaginal (vaginaal onderzoek) is een feit!
Spaans spreken lukt al beter, maar het lokale taaltje ‘Guarani’ maakt regelmatig ‘normale’ gesprekken onmogelijk.

Vanavond nemen we de nachtbus (semi-cama) naar ‘de Chaco’ om mee te werken aan vaccinatiecampagnes voor kindjes. Verslag volgt nog!