Gezondheidszorg in Paraguay

Eindelijk… het heeft meer dan 1 maand geduurd voor onze blog wordt aangevuld, maar…
- Ons stagewerk eiste al onze tijd op (het is dan toch op tijd afgeraakt).
- We hebben genoten van een heerlijk weekje vakantie in Bolivië (zie blog).
- Op pediatrie moeten we echt VEEL werken!

Onze stage gynaecologie zit er al op, maar hier zijn nog enkele Paraguayaanse gezondheidsweetjes:

Het CMI (Centro Materno Infantil, ons ziekenhuis) is een publiek ziekenhuis waar enkel arme mensen naartoe komen. Toch moeten ze nog steeds een deel van de onderzoeken en behandelingen zelf betalen. Het is natuurlijk wel veel goedkoper dan de privé-klinieken. Deze vind je bijna in elke wijk, er wordt slechts een deel van de geneeskunde uitgevoerd, bv. een ziekenhuis (lijkt een gewoon huis) voor traumatologie.
Hier in het ziekenhuis komen alle patiënten reeds heel vroeg (vanaf 5 uur) om een nummertje te bemachtigen. De gangen zitten dus propvol alvorens de consultaties beginnen. Als je dan ’s middags pas aan de beurt bent, dan zit je er nog lang. In de gangen wordt gegeten, geslapen, openlijk de borst gegeven,… geleefd. Vastgelegde afspraken kennen ze hier dus niet. Alles gebeurt hier ook nog in geschreven dossiers die regelmatig niet meer terug gevonden worden. Het computertijdperk lijkt nog ver weg.
We zien dagelijks vrouwen met baarmoederhalskanker en dergelijke, ook bij jonge vrouwen van onze leeftijd. Bij vrouwen rond de 40-50jaar zijn dit vaak al vergevorderde gezwellen. De mensen hebben vaak geen geld voor de nodige operatieve behandeling, zodat ze vaak zonder behandeling terug naar huis vertrekken.
Op onze wachten hebben we veel gezien. Instrumenteren (op Spaanse commando’s) lukt ondertussen ook vlot.
Abortus is illegaal in dit land. Het wordt hier op geen enkele manier gerechtvaardigd. Toch nemen vrouwen soms zelf allerhande medicatie om een abortus uit te lokken zoals bv. een vrouw op de laatste wacht: Zij komt op spoed met een vaginale bloeding. In het bloed vinden we de 8 weken oude embryo, waarbij je al armpjes, beentjes en kleine oogjes kan zien. De artsen en verpleging vonden dit een echte schande, laten het duidelijk merken en zijn echt kwaad op de vrouw. Vaak dreigen ze ermee om naar de politie te gaan wanneer zich zo een patiënte aanbiedt. Maar omdat anticonceptie hier schaars wordt gebruikt, plegen vele mensen thuis toch zelf een abortus met de raarste voorwerpen. Dit leidt vaak tot ernstige complicaties. Verder waren er bevallingen aan de lopende band. 2 vrouwen waren ongeveer tegelijkertijd zover, zodat eentje eigenlijk een beetje te laat naar de bevallingskamer kon. Ze kon nog met moeite lopen (hier worden ze niet in een rolstoel vervoerd tot aan de bevallingszaal) en wanneer ze op tafel lag, was het kopje er al echt bijna uit. Alles ging zo snel, dat steriele pakken enzovoort eraan overschoten.

Een zorgverzekering in Paraguay… Jawel het is er wel, alleen is het maar voor weinigen weggelegd. Er zijn 2 soorten, de privé-verzekeringen en de publieke. Wanneer mensen werk hebben, is hun baas verplicht een verzekering af te sluiten voor het werkvolk, maar ook hier is echt weinig controle op zodat dit meestal niet gebeurt. Voor de verzekerden is er een groot ziekenhuis in Asunción: het I.P.S. Voor de onverzekerden of arme mensen bestaan er de centros de Salud, waar het niveau van zorg lager ligt. Zij kunnen ook terecht in ‘Clinicas’ en ‘CMI’, 2 grotere ziekenhuizen verbonden aan de unief. Voor rijke mensen zijn er de chique privé-klinieken.
In de ziekenhuizen is er doorgaans weinig materiaal aanwezig zodat de patiënt eerst naar de apotheek moet om het nodige te kopen. Dit kan gaan van medicatie tot infusen, infuusleidingen, sondes, hechtingsdraad enzovoort. Ook de zwangere vrouwen krijgen een lijstje mee, met alles wat ze bij moeten hebben voor een keizersnede of een gewone bevalling.
Verder heb je de regionale ziekenhuizen in het binnenland. Deze zijn vaak slecht voorzien van dokters en materiaal (soms is er zelfs geen dokter aanwezig en zelfs een thermometer kan afwezig zijn). Als dokter moet je dus je eigen handschoenen meebrengen. Voor doodnormale zaken kan je hier terecht, maar bij een iets moeilijker geval komen de mensen van ver (8 uur rijden) naar Asunción voor diagnose en behandeling. Weinig dokters willen dus werken in deze ziekenhuizen, aangezien de werkomstandigheden en het loon veel beter zijn in Asunción.
De gezondheidzorg bereikt hier lang niet iedereen en nog altijd sterven mensen zonder ooit in het ziekenhuis geweest te zijn. Je vindt hier ook ‘biologische’ dokters, welke de patiënten verder helpen met allerlei kruidenmixen om hun Tereré-pot mee te vullen. De patiënten geloven dat ze hiermee beter worden en verkiezen deze methode, omdat het goedkoper is dan al die onderzoeken en medicatie te betalen.